Zaczynając szyć lalki nie myślałam, że stanie się to aż tak wielką pasją... na początku moje lale zapełniały wszelkie wolne półki w domu, dzisiaj nie ma ze mną ani jednej :). Każda pojechała w świat a lista zamówień jest naprawdę długa. Wiele osób mnie pyta czy z tego da się szyć. Te panie, które zajmują się rękodziełem zapewne teraz lekko się uśmiechają :). Pracuję zawodowo, w miesiącu mogę uszyć 2-3 lalki, musze na nie kupić materiały, guziczki, włóczki, owcze runo, nici, kartoniki do wysyłki, wstążki i mnóstwo innych rzeczy. Zwraca mi się koszt materiału i czasami zostaje parę złotych na jakąś moją zachciankę, np. zakup kolejnych kozich włosów aby wypróbować inny rodzaj fryzurki dla lalek albo (szaleństwo!) tusz do rzęs :). Może gdybym szyła 10 lalek miesięcznie to miałabym niewielką wypłatę (najniższą krajową:)... ale nie chcę szyć ich tak masowo, przecież to ma być przyjemność tworzenia. Ktoś, kto zamawia lalkę sam decyduje o rodzaju fryzurki, kolorze oczu, ubrankach...
Dlatego wszystkim tym, którzy mnie pytają dzisiaj odpowiadam, że cieszę się z tego, że nie muszę żyć z moich lal. Dzięki temu one nadal pozostają moją wielką pasją, mam radość z ich tworzenia i odskocznię od codziennej pracy, która nie zawsze daje mi radość. Dzięki moim lalkom mam silę aby pracować wydajnie, mieć pomysły, nie zrażać się niepowodzeniami, zachować pogodę ducha i nie wisieć na rodzinie z płaczem, kiedy coś mi nie wychodzi. Kiedy spotykają mnie przykre rzeczy, wiem, że mam swój azyl, który sobie sama stworzyłam, swój świat, pełen pasji i uśmiechu. Podnoszę wtedy głowę do góry, uśmiecham się i wiem, że nikt mnie nie jest w stanie skrzywdzić bo jestem spełnioną kobietą :).
Wszystkim Wam tego życzę.
A Zosia... właśnie dzisiaj pojechała do swojej nowej mamusi :)
