wiem, że długo mnie nie było. Bardzo długo. Życie ostatnio mnie jednak nie rozpieszcza. Poważna i ciężka choroba męża po prostu mnie wykończyła. Moje lalki musiały siedzieć cichutko w swoim domku i milczeć. Nie miałam dla nich ani czasu ani nastroju.
Po tak długiej mojej nieobecności i totalnym przewartościowaniu mojego "lalkowego" życia powiem Wam jedno. Warto żyć! Warto walczyć o siebie, o swoje marzenia i o swoje pasje, nawet wtedy, kiedy wszyscy traktują to Wasze "tworzenie" z przymrużeniem oka. Nie ważne, czy lepisz, malujesz, szyjesz, wyszywasz, tkasz... jeżeli wkładasz w to całe swoje serce i jest to Twoją pasją to głowa do góry, nie ma się czego wstydzić. Nie jesteś mistrzynią w materii a ośmielasz się tworzyć? I co z tego! Twórz! Działaj i bądź szczęśliwa. W pracy do dupy? Idź do domu i rozsiądź się ze swoją pasją. Wyciągnij pędzle, druty, szydełko, weź do ręki pióro.
Moje kochane, to Wy stanowicie o swoim szczęściu. Nie dajcie sobie wmówić, że trzeba mieć do tego dużo kasy i super pracę. Fakt, że z pieniędzmi i stabilną pracą idzie poczucie bezpieczeństwa ale kiedy pojawiają się choroby nic to nie znaczy. Nic... To w sobie budujcie swoją wartość, w Waszym wnętrzu jest Wasza siła i często aby trwać potrzebujemy tego małego malutkiego kawałka swojego świata. Moje lalki pomogły mi przetrwać. I chociaż nie było mnie na blogu z Wami - na to nie miałam już głowy - proces twórczy trwał i czasami pozwalał, po ludzku, odetchnąć.
Zamiast lalek tulipany do mojego pokoju :) Siedzę sobie, dookoła mnie moje krasnoludki, tulipanki w wazonie, za oknem powoli zachodzi słoneczko, idzie wiosna, życie się budzi... będzie już tylko dobrze :)
