wiem, że długo mnie nie było. Bardzo długo. Życie ostatnio mnie jednak nie rozpieszcza. Poważna i ciężka choroba męża po prostu mnie wykończyła. Moje lalki musiały siedzieć cichutko w swoim domku i milczeć. Nie miałam dla nich ani czasu ani nastroju.
Po tak długiej mojej nieobecności i totalnym przewartościowaniu mojego "lalkowego" życia powiem Wam jedno. Warto żyć! Warto walczyć o siebie, o swoje marzenia i o swoje pasje, nawet wtedy, kiedy wszyscy traktują to Wasze "tworzenie" z przymrużeniem oka. Nie ważne, czy lepisz, malujesz, szyjesz, wyszywasz, tkasz... jeżeli wkładasz w to całe swoje serce i jest to Twoją pasją to głowa do góry, nie ma się czego wstydzić. Nie jesteś mistrzynią w materii a ośmielasz się tworzyć? I co z tego! Twórz! Działaj i bądź szczęśliwa. W pracy do dupy? Idź do domu i rozsiądź się ze swoją pasją. Wyciągnij pędzle, druty, szydełko, weź do ręki pióro.
Moje kochane, to Wy stanowicie o swoim szczęściu. Nie dajcie sobie wmówić, że trzeba mieć do tego dużo kasy i super pracę. Fakt, że z pieniędzmi i stabilną pracą idzie poczucie bezpieczeństwa ale kiedy pojawiają się choroby nic to nie znaczy. Nic... To w sobie budujcie swoją wartość, w Waszym wnętrzu jest Wasza siła i często aby trwać potrzebujemy tego małego malutkiego kawałka swojego świata. Moje lalki pomogły mi przetrwać. I chociaż nie było mnie na blogu z Wami - na to nie miałam już głowy - proces twórczy trwał i czasami pozwalał, po ludzku, odetchnąć.
Zamiast lalek tulipany do mojego pokoju :) Siedzę sobie, dookoła mnie moje krasnoludki, tulipanki w wazonie, za oknem powoli zachodzi słoneczko, idzie wiosna, życie się budzi... będzie już tylko dobrze :)
I tego z całego serca życzę! Pozdrawiam serdecznie :)
OdpowiedzUsuńMiło Cię widzieć :-) Zgadzam się w pełni z tym co napisałaś, a zapewniam że wiem co mówisz. Pozdrawiam serdecznie :-)
OdpowiedzUsuńJak ja doskonale rozumiem o czym piszesz...Kiedyś się zastanawiała skąd mi się nagle w głowie zrodził pomysł na robótkowanie i blogowanie, to do mnie zupełnie nie pasowało. Potem się okazało, że gdyby nie te moje dziwne pasje, to bym chyba nie przetrwała czasu swojej choroby. Szczęściary jesteśmy, mimo wszystko, i też wierzę że będzie już tylko dobrze:-) Fajnie, że znów jesteś:-) Czekam na lalkowe opowieści...
OdpowiedzUsuńPozdrawiam Aniu najserdeczniej i zdrówka życzę Twoim najbliższym !!!
OdpowiedzUsuńAlee sie ciesze ,ze wrocilas :))) Kochana Zdrowka Zycze Tobie i Twoim Najblizszym Muuusi byc tyyylko Leepiej !!! Co do pasji , bez niej ,bez tworzenie to juz nie byloby to samo zycie !!! :)) Trzeba trwac i robic to co sie Kocha !!! :)) Pozdrawiam Cie Kochana Cieplutko !!! Sciskam Mooocno !!!! :))
OdpowiedzUsuńDużo zdrowia dla Męża, a dla Ciebie serdeczne pozdrowienia:)
OdpowiedzUsuńAniu, cieszę się , że jesteś;) Ciesz się, że tak dzielnie zwalczasz przeciwności losu, dlatego zwyciężasz;) I tak trzymaj! Tobie i mężowi życzę dużo zdrowia i samych pogodnych dni;) Pozdrawiam was serdecznie;)
OdpowiedzUsuńPiekne <3
OdpowiedzUsuńPięknie powiedziane. masz racje tworzenie pozwala przetrwać trudne chwile i sprawa, że jesteśmy szczęśliwi. Ja też się zaczynam tak odnajdywać w pisaniu i powoli w szyciu :)
OdpowiedzUsuńNaprawdę świetny jest ten blog. Nie moge się doczekać kolejnych wpisów.
OdpowiedzUsuńRoyal1688
Bardzo podoba mi się ten blog. Lubię taką tematykę. Postaram się tutaj częściej zaglądać.
OdpowiedzUsuńBardzo piękny wpis, wzruszający i pełen dobrego przesłania. Szczera prawda. Pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego!
OdpowiedzUsuń