Magda

Spakowałam wszystkie moje tobołki a w nich kremik z filtrem, ręczniczek, okularki, woda i oczywiście wszystko co niezbędne aby uszyć kolejną laleczkę i smyrg na plażę. Rozkładam się w cieniu skały i pomimo, że ciągle mi kapie z nosa a gardło pobolewa staram się korzystać z chorwackiego słoneczka.
Po jakiejś pracowitej godzince (przecież kolejna laleczka czeka aż ją uszyję) podnoszę głowę, spoglądam na morze i co widzę!!!
Na miniaturowych surfingowych deskach, porozbierani do samych gatek (a widok mocno zabawny bo gatki z nogawkami w kwiatuszki, muchomorki, żabki ...) z rozwianymi brodami moje małe krasnalki szaleją, wrzeszczą, dokazują. Zaniepokojona patrzę na innych plażowiczów, nikt nie widzi moich krasnalków. Ludzie zajęci błogim nicnierobieniem. Nikt nie zwraca uwagi, nikt nic nie słyszy.
Cóż to? Czy nikt nie widzi moich małych łobuziaków. Nagle spostrzegam, że jedna mała dziewuszka przygląda mi się intensywnie, potem zerka na morze i znowu na mnie. Uśmiecham się do niej a ona podchodzi.
- Wiesz - mówi po angielsku - ONE WYSZŁY Z TWOJEJ TORBY!
- Wiem o tym, to moi przyjaciele.
- Ale ich nikt nie widzi.
- Tak... nikt oprócz nas. - Uśmiechamy się.
- Co robisz?
- Szyję Magdę. To laleczka. Niedługo skończę.
- Jak skończysz to mi pokażesz?
- Obiecuję.
Mała odchodzi do rodziców. jeszcze nie raz spotkamy się na tej plaży i będzie asystowała przy powstawaniu Magdy, śledziła zabawy krasnalków, zadawała wiele pytań i była moim prawdziwym cieniem :).
Rozglądajcie się dookoła, nauczcie się patrzeć na świat tak aby zobaczyć. ONE istnieją :)