Nadia

- Śnieg! Śnieg pada! - Krzyczy Więrcipiętek od okna.
Wszyscy pędzimy.
Za oknem smętnie opada w dół jeden, jedyny biały płatek śniegu. Do mojej czyściutkiej szyby, umytej z wielkim pietyzmem, na samym dole przyklejone dwanaście krasnalkowych nosków, nieco wyżej mały, zasapany nosek Nadii, kawałeczek od niej mokry nochal naszej psiny Tosi a u samej góry, a jakże, mój nos - upudrowany, wysmarowany kremem i innymi upiększaczami.... chce mi się płakać...

 

- Aniu śniegu nie ma to ja idę na rower! - Krzyczy Nadia u już jej nie ma.
Moja mina jest już teraz naprawdę groźna, widzę przez upapraną nosami szybę, Nadię śmigającą na rowerze w najlepszej sukience a za nią krasnalki - wszystkie w kapciach. Myślę o mojej wypastowanej podłodze, oj, będzie awantura... Tylko mądra Tosia patrzy na mnie i chowa się pod fotel, obie rozumiemy się bez słów, to przecież mój najlepszy przyjaciel :)

 

Przychodzi jednak taki czas, kiedy wszystkie dąsy mijają. Siadamy razem przy kominku, pijemy kakao, w moich rękach śmigają druty - powstaje ciepły sweterek dla kolejnej lali. Zerkam kątem oka na Nadię, cóż ona robi takiego?

 

 

Nasza malutka dama szykuje się właśnie do wyjazdu do swojej małej mamusi, poprawia sukienki, sprawdza czy wszystko jest czyściutkie i ma tak promienną minkę, że kiedy na nią patrzę przestaje się liczyć to, że za oknem nie ma śniegu, że ponuro, że wieje i pada. W moim sercu jest bowiem świątecznie i pięknie. Jest we mnie ta lekkość, kiedy ma się świadomość, że nie ciążą Ci ani złe uczynki, ani wyrządzone innym krzywdy, że swój ciepły i bezpieczny dom mam w sercu i mogę nim podzielić się z innymi.

Życzę Wam tego :)