Caroline

Nowy Rok rozpoczynam w pocie czoła, tak, tak, trzeba się wziąć za siebie. Wstaję więc rano, godzina 6.00 ubieram adidasy i wskakuję na bieżnię. Kondycji mam zero więc o bieganiu nie ma co marzyć, na razie pozostaje mi szybki marsz, po którym jestem ledwo żywa. Gdzieś wyczytałam, że aby ćwiczenia były skuteczne muszą trwać przynajmniej 30 minut. 30 minut... mordęgi, katorgi, potu i łez ale jak sobie pomyślę jaka będę cudownie szczupła, z płaskim brzuchem, po prostu istna gwiazda.... Rano moje krasnoludki patrzą na mnie z wielkim politowaniem.
- Popatrz na nasze brzuszki, im większy tym lepszy, każdy krasnoludek Ci to powie. - Śmieją się ze mnie. Siadają dookoła i wcinają pyszne kanapeczki. Kuszą. Zaciskam zęby, nie poddam się!
- A lali czekają. - Kwituje moje wysiłki Tuptaczek.
I tu mnie ma. Tak, lalki ostatnio musiały poczekać. Tyle ich powstało do Świąt Bożego Narodzenia, że teraz malutka przerwa.
Uśmiecham się do Tuptaczka i jak królika z kapelusza wyciągam zza pleców... Caroline.
- WOW!!!! - Głośny wrzask aż malutka laleczka wzdryga się przestraszona.
- Przedstawiam Wam Caroline.
- Jakie ma dziwne imię... - mówi Trzęsibródka.
- No, no... spokojnie. Uważam, że imię jest śliczne. Takie właśnie zażyczyła sobie mała mamusia.
Caroline stoi otoczona wianuszkiem krasnoludków. Wiem, że się zaprzyjaźnią. Jak można jej nie kochać?