Bajki ciąg dalszy :)

Kolejna porcja przygód Ani.
Zapraszam Was do lektury. Piszcie co myślicie, Wasze komentarze są dla mnie bardzo ważne :)

- Aniu - pewnego razu mama zawołała dziewczynkę - kochanie, musimy z tatusiem pojechać do miasta. Zostaniesz sama przez dwie godzinki. Mam nadzieje, że nie będziesz się bała?
- Nie mamusiu, będzie przecież ze mną Bryś i Lola. - Ania pokazuje palcem na pieski bawiące się za oknem.
Mama z tatą uściskali córeczkę i już ich nie było.
Ania rozejrzała się po domu. Co tu robić? Myśli dziewczynka. Tak trochę smutno zostać samemu w domu i ... chyba trochę strasznie. Może sobie pokoloruje malowankę? Trzeba się przygotować. Najpierw szklanka soczku - gdyby zachciało się pić, na talerzyku kilka słodkich ciasteczek, potem należy sprawdzić czy wszystkie kredki są zatemperowane, wybrać uważnie obrazek z malowanki i już można rozpoczynać pracę. Ania właśnie wybrała odpowiedni obrazek, ścisnęła w rączce kredkę... ale cóż to! Katem oka dostrzega jakiś ruch w okolicach łóżeczka. To znowu ONI. Ania już się domyśla, że krasnoludki zaczynają swoje harce. Pomalutku zsuwa się z krzesełka i ostrożnie kładzie na brzuchu, cichutko czołga się w pobliże starej mysiej norki za łóżeczkiem.
- Ładnie to tak! - Nagle z norki dobiega ją głos - Nie wolno podglądać.
Ania jednak nie daje się wystraszyć. Kiedy już wie, kto gości pod łóżeczkiem wcale a wcale się nie boi, wszyscy przecież wiedzą, że krasnoludki są bardzo przyjacielskie i nie robią dzieciom krzywdy.
- Nudzę się. - Mówi Ania.
Mała główka okolona gęsto długą brodą wygląda z norki.
- Nudzisz się? A malowanka? A ciastka? A sok? Hmmmm... zjadłbym takie ciastko....
- Chętnie Cię poczęstuje ale pobawisz się ze mną?
- Pobawić się? Jak? Przecież jesteś wielka jak najwyższa góra!
Ania chichocze rozbawiona. Jak to? Ona jest wielka? Przecież jest malutka, najmniejsza w rodzinie. Nawet Bryś i Lola jak staną na tylnych łapach są większe od Ani.
- Ja jestem mała, całkiem malutka...
Krasnoludek zaczyna się głośno śmiać, już cały wynurzył się z norki i Ania widzi małego ludzika w czerwonej kapotce, czerwonych spodenkach i wielkich kapciach na nogach. Tuż za nim wyglądają kolejne brodate główki. Krasnalki mają na sobie spodnie przeróżnej wielkości, jedne z długimi nogawkami, inne z krótkimi, jedne są trochę połatane, inne jak nowe, porozpinane paltociki ukazują białe podkoszulki poopinane na sterczących brzuszkach. Widać od razu kto tu lubi ciasteczka.
- Zaraz się z Wami podzielę ciastkami. - Mówi Ania a krasnalki wydają głośny pomruk aprobaty i zbliżają się do dziewczynki coraz bliżej.
- Jestem Trzęsibródka - Mówi ten, który stoi najbliżej - Dobre z Ciebie dziecko, może dasz się zaprosić na herbatkę?
- Ale ja się nie  zmieszczę do Waszej norki! - Śmieje się Ania
- Eeeee, to nic takiego, nie ma problemu, pochyl się troszkę.
Ania pochyla główkę a krasnoludek coś jej szepce do ucha.
- Tylko pamiętaj. - Mówi już głośno - Nikomu nie możesz zdradzić tego zaklęcia.
Ania z przejęciem potakuje głową, mamrocze coś cichutko do siebie i nagle... robi się zupełnie malutka.
- Ojej, piszczy dziewczynka, zupełnie jak Alicja w Krainie Czarów.
- Cóż, mówi Trzęsibródka i bierze dziewczynkę za rękę - Trochę inaczej to działa ale efekt jest podobny. - To mówiąc przeprowadza dziewczynkę za próg mysiej norki.