Kalinka

Kończy się lato. Odczuwamy z krasnoludkami małe podekscytowanie. Nie wiem jak Wy ale ja i krasnoludki uwielbiamy jesień. Zaczynam mieć wtedy więcej czasu, możemy spędzać długie wieczory razem przy kominku i w ogóle nie przeszkadza nam wtedy padający za oknem deszcz. Jeszcze przyjemniej jest ubrać wysokie kaloszki i pójść na długi spacer do lasu a jeżeli znajdzie się wtedy jakiegoś grzybka to potem jest wspaniała zabawa. Ja czyszczę kapelusze a moje krasnalki dzierżąc w rękach wielkie igły z nawleczoną bawełnianą nicią robią przepiękne grzybowe naszyjniki. Tak, tak, właśnie naszyjniki. Zawieszamy je nad kominkiem i suszą się grzybki do świątecznego barszczyku. W całym domu wspaniale pachnie, ja mam na kolanach kolejną laleczkę, krasnalki wpatrują się w ogień powyciągane na brzuszkach przed kominkiem na dywanie i ogarnia nas błogi spokój. Do czasu... bo oto pojawia się Kalinka i burzy cały nasz błogostan. Biega, ciągnie krasnalki za uszy, za włosy, zabiera im czapeczki, rozrzuca wszędzie jakieś listki, patyczki, paproszki.
- Pobawcie się ze mną! Pobawcie! Krzywonosku porzucajmy piłeczką! Trzęsibródko może poskaczemy w klasy! Aniu! Zrób mi kakao!
I tak do późna. Przychodzi czas, kiedy Kalince kleją się oczka. Wciskam jej w łapki kubeczek z gorącym kakao, biorę na kolanka i przytulam nasze żywe srebro. Malutka przymyka oczy i powolutku zasypia. Zanim ułożę ją w łóżeczku widzę ulgę w oczach wszystkich krasnoludków. Kochamy Kalinkę ale kiedy idzie spać wszyscy uśmiechamy się do siebie z ulgą. Oto masz mały urwis.