Amelka

Przedstawiam Wam błękitną Amelkę. Cóż o niej można napisać? Amelka dzisiaj już wyruszy w podróż do swojej mamusi. Cały dzień biega, pakuje swoją walizeczkę i nie może doczekać się wyjazdu.
- Kiedy? Kiedy? Czy już jedziemy?
- Jeszcze nie Amelko, jeszcze mamy czas. Pojedziemy za godzinkę.
Po pięciu minutach Amelka ciągnie mnie za rąbek spódniczki.
- Aniu czy już jedziemy? Przecież godzinka już dawno minęła.
Przykucam obok malutkiej i biorę ją na ręce, przytulam do siebie...
- Moja kochana Amelko, będzie mi Ciebie bardzo brakowało.
Lepki całus ląduje na moim policzku, małe rączki czule głaskają moje włosy. Po chwili obie uśmiechamy się do siebie. Nie mam serca dłużej zwlekać, widzę, że Amelka aż dygocze ze zniecierpliwienia.
- Wsiadaj do samochodu. Jedziemy.
Włosy powiewają, pięty mocno uderzają w ziemię, sukienkę unosi psotny wiaterek. Furgnęło, śmignęło i Amelka siedzi w aucie. Macha krasnoludkom przez okienko i śmieje się radośnie.
- Pa, pa, pa! Żegnajcie! Witaj przygodo! Jadę do mamusi!
Odjeżdżamy... i tylko ja widzę jak ktoś ociera zabłąkaną łezkę... Będziemy tęsknić Amelko!